martes, 25 de noviembre de 2008

Esta es la izquierda y esta es la derecha

Con este título tan representativo no quiero otra cosa que meterme en temas de política, pero visto desde un punto de vista sencillo y elemental como si fuese el mismísimo Barrio Sésamo.

¿Y por qué me ha dado por ahí? Pues bien, últimamente no paro de asistir a conferencias y también a discusiones personales, debates en almuerzos (cosa que es de mala educación por lo visto), etc. en los que la política sale a relucir, bueno... política mismamente de lo que se habla no es, más bien se habla de si el PP tal, si Zapatero lo otro o si el Bloque está haciendo esto o lo de más allá, es decir de esos partidos y de es@s polític@s que se supone que representan nuestra ideología política. Supongo que parte de estas conversaciones a las que asisto vienen como coletazo a las últimas elecciones presidenciales de los EEUU y a las próximas autonómicas que va a haber aquí (Galicia), y claro a veces es fácil descubrir en esa conversación de que partido es cada un@ o a que representante polític@ apoyan. Sin embargo, me resulta difícil saber cual es la ideología política de cada cual, esto en muchas ocasiones lo achaco al desconocimiento total y absoluto de las distintas ideologías que existen, bien por desinterés (a mi eso de la política no me interesa lo más mínimo aunque esté de moda), bien por desconocimiento absoluto (en el colegio nunca nos hablaron de esto) o bien por tradición familiar (yo siempre he votado a "XXX" porque era lo que se hacía en mi casa y ahora no voy a cambiar). Todas esas razones son válidas (aunque tristes) para no conocer las distintas ideologías que existen, sin embargo no me vale como respuesta el hecho de no conocerse a un@ mism@ porque simplemente en tu día a día, al dar una opinión acerca de cualquier tema de trascendencia social o bien al realizar la compra o en cualquier otro momento, estamos constantemente posicionándonos en una ideología política (que no a favor de un partido político), ahora bien, ¿en qué ideología?

Para no hacer muy extenso e ilegible este post trataré de centrarme en las dos fundamentales: la izquierda y la derecha, entrando únicamente en un pequeño matiz acerca de nuestro gobierno autonómico que parece que mucha gente no se acaba de enterar o bien no conoce, que es el tema del Bloque Nacionalista Galego; dejando al margen el resto de partidos.

Se podría decir que la izquierda política defiende la consecución de una sociedad laica o aconfesional, progresista, igualitaria e intercultural. Todos estos términos son muy amplios y sería muy largo englobarlos aquí, pero resumiendo: una sociedad progresista, igualitaria e intercultural defiende las libertades de los individuos basándose en los principios ilustrados de "igualdad, solidaridad y fraternidad", esto genera movimientos sociales como el feminismo, la defensa de los derechos de los homosexuales, el aborto, el ateísmo, el ecologismo, el pacifismo, el sindicalismo, la antiglobalización, etc. Para conseguir esta igualdad, se propugna una cierta intervención por parte del Gobierno en la economía y en campos fundamentales para el individuo como son la educación o la medicina.

Sobre la derecha política hay que decir, que en esencia se trata de una ideología que propugna el mantenimiento de las tradiciones y defiende los valores familiares y religiosos, además de ser adversa a los cambios radicales. Es decir, es lo que se conoce como la ideología conservadora, conservadurismo o tradicionalismo. Sin embargo, los movimientos que se derivan de la derecha política en ocasiones pueden llegar a ser contradictorios dependiendo de:
a) si se defiende la libertad individual, esto da lugar al liberalismo o neoliberalismo económico, que se traduce en el capitalismo y neocapitalismo y el libre funcionamiento del mercado, en contra de la intervención del Gobierno.
b) Que lo que se busque sea la defensa de la patria, dando lugar al patriotismo o al nacionalismo.
c) O bien dentro de un campo más conservador, que se busque el mantenimiento del orden social establecido, manteniendo estructuras jerarquizadas y disciplinadas, bien sea por cuestiones de cargos públicos, militares o por títulos nobiliarios.

Seguramente la izquierda política sea un concepto un tanto más sencillo de englobar o de definir, mientras que la derecha se hace más complejo debido a que conforma dos importantes corrientes ideológicas, el conservadurismo y el liberalismo. Sin embargo, creo que leyendo los dos párrafos anteriores la gente podría tener claro si sus comportamientos en el día a día se acercan más al lado izquierdo o al derecho.

Llegados a este punto me gustaría tratar el tema del BNG, partido que en estos momentos gobierna junto al PSdeG (Partido Socialista de Galicia) en bipartito y que es alternativa al gobierno secular de Fraga. Como se ha visto, la ideología nacionalista fundamentalmente nace en la derecha política y trata de propugnar unos determinados valores, sin embargo no se cómo ni muy bien el porqué, en las conversaciones que he tenido estos días, todo el mundo parecía dar por supuesto que el BNG era un partido progresista y de izquierdas, es en ese punto en el que realmente me pierdo y no logro entender si esta confusión se ciñe al marco concreto de mi día a día o bien es una confusión generalizada de la sociedad gallega, porque si es así, no quiero imaginar que tipo de analfabet@ político son el hombre y la mujer galleg@s, que realmente se dejan engañar por el hecho de que el partido político se tilde a si mismo de partido de izquierdas o bien se coloque en el lado izquierdo del hemiciclo gallego, encubierto por algunas acciones que parecen pertenecer a una política de izquierdas pero que en realidad tienen un fundamento y un origen claro de derechas.

Se que esta última aclaración puede parecer un alegato en contra del BNG, pero realmente lo que busco con ello es que se deje de manipular las pocas ideas políticas que pueda tener la gente joven atrayendo a personas de una ideología de izquierdas a partidos de derechas, porque a lo único que se llegará con eso, será a enfrentamientos personales muy absurdos, ya que tan respetable es tener una ideología de derechas como una de izquierdas, pero engañar y confundir los conceptos de las personas en base a su ignorancia o desonocimiento es otra cosa muy distinta.

Con una explicación tan somera es difícil que quede claro este tema, pero bueno, a aquella persona que le interese, puede leer una entrevista realizada a Félix Ovejero en la que concreta porque la izquierda y el nacionalismo no son complementarias y mucho menos la misma cosa. Entrevista.

Bueno para terminar este post decir que aunque un@ no tiene porque respirar únicamente con un pulmón, siempre se va a coger más aire con aquel al que te dirija la cabeza y en mi caso trato de respirar siempre con el del corazón.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes

domingo, 23 de noviembre de 2008

Black Crooner

El post de hoy quiero dedicárselo a uno de mis cantantes favoritos. Hace un par de años un amigo que tiene la costumbre de quedarse con mis mejores discos, pero que a veces me pasa algunos increíbles, me dejó tres discos de Johnny Hartman.

Sufrí un enorme impacto cuando escuché su voz, dulce, tersa, impoluta, pero con una profundidad poco habitual. En ciertos rasgos parecida a la de Frank Sinatra aunque con una caída mucho más oscura y un deje en ocasiones muy blusero. Más sorpresa fue descubrir que era un crooner negro, algo no muy habitual, sobre todo en los años 50 en los Estados Unidos, ya que las baladas románticas que él cantaba iban destinadas a un público blanco y de cierto nivel económico. Esto le trajo múltiples problemas a la largo de su carrera debido al racismo que se daba en aquella época sobre todo en el Sur del país.

John Maurice Hartman nació en 1923 en Chicago comenzó a cantar pronto en los servicios especiales de la armada, además de estudiar música en el colegio. Hizo su debut profesional a medidados de los 40 actuando con el pianista Earl Hines y grabando sus primeras piezas para Regent/Savoy. En el 47 la banda se rompió y Hartman estuvo dos años con la Big Band de Dizzie Gillespie.

En el año 56 comienza su carrera en solitario con el disco Songs From the Heart pero será en el año 63 cuando alcance la cumbre con John Coltrane and Johny Hartman el disco que le permitió entrar en la historia del jazz con una maravillosa versión de Lush Life. Ese mismo año graba otro de sus mejores discos I just dropped by to say hello ambos con el sello Impulse!

Su carrera se mantendría a base de estándares de jazz y blues y baladas románticas que grabó en discos para ABC, Perception y Blue Note.

Johnny Hartman murió el 15 de septiembre de 1983 en la ciudad de Nueva York. Entrando en el año 1986 a formar parte de la Big Band and Jazz Hall of Fame.

Muy recomendado para escuchar a cualquier hora del día en sus diferentes tendencias, pero sobre todo para la noche de un viernes otoñal en el que nunca está de más darse un baile con tu pareja o si estás sol@ disfrutar de una velada melancólica y tranquila.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes



Para conseguir free el fantástico John Coltrane and Johnny Hartman pulsa aquí.

lunes, 17 de noviembre de 2008

Pegoulle un tiro

Nestes tempos que corren parace ser que o tema de ler está moi fastidiado. Din por aí adiante que ninguén le xa e que mais cedo que tarde os libros extinguiranse, ou ben crearase un corpo de elite destinado ó seu exterminio. Non sei se eso será certo, pero bueno, polo de pronto hoxe deume por imaxinar mentres facía a comida e escribín unha pequena historia que quero compartir con vós. Saiume cun estilo moi particular e que emprega habitualmente un escritor galego a quen teño en alta estima, a ver se sabedes quen é.



Pegoulle un tiro. Alí no medio, sen previo aviso.
Pegoulle un tiro joder!
Quedamos todos aterrorizados, paralizados, sen saber que facer.
Pegoulle un tiro cona!
Sen mediar palabra. O tipo sacou unha pistola do abrigo e pegoulle un tiro.
E alí estaba tan tranquilo no medio do café, a xente non sabía que facer, estabamos todos aterrorizados, paralizados.
O camareiro a quen lle disparara caera enriba doutra mesa morto ó instante. Dende onde eu estaba sentado semellaba que lle metera a bala no peito, pero non estaba seguro, non o podía ver ben, eso sí, despois do disparo escoitárase un pequeno extractor de morte e listo: o camareiro xa non vivía.
Pegoulle un tiro hostia!
A xente quedara sen fala, paralizada, aterrorizada, sen saber que facer.
Nun momento puiden ver que outro camareiro trataba de chamar co seu móvil, sen embargo o tipo mirouno e deixou o aparello.
Nin dios se movía, estabamos paralizados, sen saber que facer, aterrorizados.
De súpeto, un home pequeno que estaba na barra colleu o periódico meteuno debaixo do sobaco e baixou do taburete como para marchar facendo crer que non pasara nada.
Había un forte tufo a pólvora entremezclado cunha sensación moi extrana, era a da confusión que nos provocara esa situación inesperada.
Estabamos paralizados, aterrorizados, sen saber que facer. Sen embargo, o homiño foi decidido cara a porta de saída.
Todos ficamos expectantes mirando para el, como se fose un preso coa chave da cárcere.
Cando semellaba que o tipo o ía deixar marchar berroulle: “Hei ti!”
O home pequeno virouse léntamente. Mirou para o asasino agardando que este lle dixera algo. Tremía coma un fiuncho. Deberon pasar trinta segundos ou algo menos. Semellaba unha hora.
Entón o tipo díxolle: “Pegueille un tiro”.

sábado, 15 de noviembre de 2008

La música puede salvarte la vida


Pues así es, pero no todas las músicas o todas las canciones tienen ese privilegio, hay una en concreto que destaca sobre las demás y esa es: Stayin´ alive, el famoso tema discotequero de los Bee Gees que arrasó en su momento en todas las discotecas a través de la banda sonora de la película: Fiebre del sábado noche.

No quiero decir con este título que esta canción te pueda salvar la vida por ser muy animada y conseguir que cambies de forma de pensar en un día otoñal, me refiero a que literalmente te puede salvar la vida si sigues su ritmo y tratas de hacer una reanimación cardiorrespiratoria, y es que por lo visto, según un estudio de la Universidad de Illinois se ha comprobado que los médicos y estudiantes que escuchaban el tema realizaban el número adecuado de compresiones para reanimar a una persona con parada cardiorrespiratoria, ni más ni menos que 103.

Habrá que llevar siempre este tema en el reproductor mp3 porque nunca se sabe cuando necesitaremos seguir manteniéndonos vivos como Tony Manero:

[...]Life goin nowhere. Somebody help me.
Somebody help me, yeah!

Life goin nowhere. Somebody help me.

Somebody help me, yeah! stayin alive.



MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes



Más info

miércoles, 12 de noviembre de 2008

O bluseiro das oito

Nesta ocasión decídome por poñer unha das últimas cancións que compuxen, sen audio, só a letra, porque sempre que me fan algunha entrevista na Radio Galega ou nalgún medio de Galicia, teño que respostar á típica pregunta de por que non compoño en galego e si en inglés. É unha pregunta incómoda porque non hai unha verdade concreta para isto, componse porque sí, porque é máis normal estar escoitando blues en inglés, xa que é o seu idioma materno, e porque levo escoitado moito e porque tal vez transmita máis universalidade, xa que o blues fala de sentimentos universais, tamén pode que se relacione a musicalidade do inglés co estilo bluseiro...
Todas esas son verdades que dou nalgunha das miñas respostas, pero non hai nunca unha verdade definitiva de por que se compón un tema nun idioma ou noutro, ó fin e o cabo o que se busca é a comunicación e se esta existe, xa se consigue levar a cabo de novo un deses poderes fantásticos que nos pertencen a nós, ós seres humanos. E case máxico, verdade?

Foto: M. Lorenzo

O BLUSEIRO DAS OITO

Son bluseiro, o bluseiro das oito.
Son bluseiro cando atardece, cando anoitece.
Son bluseiro, o bluseiro das oito.
Son oficinista, son amante extraviado,
son un tolo e as veces ata cociñeiro,
pero as oito... eu son bluseiro.
No podería ser outra cousa,
como sonaría unha canción composta pola mañá?
Nunca o saberei porque eu son bluseiro, o bluseiro das oito.
Pola mañá non vivo, non sinto,
produzo cartos e fago xirar a roda,
que outra cousa podería facer?
Ningunha, solo morrer.
E medio morto deambulo cando aínda non son as oito.
Porque eu son bluseiro, o bluseiro das oito.
Son bluseiro cando atardece, o son cando anoitece,
pero nunca cando a mañá languidece.
Eu sei que son bluseiro, o bluseiro das oito.
Cando o teu tren marche da cidade e os cans ouveen,
voltarei á miña vontade a cantar e a sentir blues en liberdade.
Porque eu son bluseiro, o bluseiro das oito.

martes, 11 de noviembre de 2008

The blue soul of a blue trombonist

Este post vai adicado a Fernando Raño o trombonista de Moondogs Blues Party porque dende que o coñecín unha noite fría de setembro do 2007 no Clavicémbalo de Lugo, a súa voz foi medrando coma se a súa alma sairá pola campá do seu instrumento: un enorme trombón Bach.

domingo, 9 de noviembre de 2008

Reflexión

Hay momentos en los que el perdón llega demasiado tarde y lo único que queda es la esperanza de no haberlo perdido todo, solo eso y reflexionar, reflexionar sobre todo lo mal que hemos hecho las cosas hasta aquí y desear que no se haya terminado todo.


One, two, three, four ...


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes

viernes, 7 de noviembre de 2008

A la huelga hemos de ir

El miércoles 19 de noviembre ha llegado el momento de ejercer un derecho histórico, pero no simplemente porque sea nuestro derecho y podamos ejercerlo libremente al margen de los clientes o de las fechas de entrega, sino porque no podemos permitir que nos lo pongan aun más complicado, no solo está en juego nuestra dignidad también lo está nuestro futuro profesional. Únicamente nosotr@s seremos quienes podremos impedir que se juegue con nuestros puestos de trabajo.

Si eres informátic@ el miércoles 19 no te quedes en la oficina o en casa: ¡movilízate!

jueves, 6 de noviembre de 2008

La cocina del diablo

Bueno, pues después de múltiples obras llevadas a cabo y gracias a la inestimable ayuda de Cris por fin puedo mostrar las primeras fotos de la cocina del diablo, en la que se llevará a cabo la cocción del segundo disco de Moondogs Blues Party y puede que algunas otras jugosas grabaciones con más músic@s galleg@s.

La cocina lista para mezclar ingredientes

Mi viejo AMD800 a pleno pulmón, Yamaha HS-50M, la Edirol UA 25 EX y el Goldmike 9844

Micro AKG C3000B y debajo de esa preciosa funda un Fender Twin Reverb '65

Fender Hot Rod Deluxe polvoriento pero de sonido gratificante

Epiphone Casino y Fender Stratocaster Vintage ´57

El cocinero del diablo

sábado, 1 de noviembre de 2008

As dez de..

Fai un tempo atrás a revista galega de música SONO-TONE fíxome unha pequena enquisa acerca dos meus gustos musicais, facendo unha desas míticas e complexas listas de dez cancións. Moi do estilo de Rob Gordon e os seus compinches musicais en Alta Fidelidad.

Coa chegada do Mixwit ós nosos blogs decidín transcribir aquí as miñas respostas e convertilo nun meme destos que se fan en internet, así que os cinco agraciados son:
E velaiquí as miñas respostas:

O poder do Amor, da felicidade, de crer que todo é posible, mentres esas trompetas estean a sonar.



MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes



Déixame facerche unha pregunta. Son os teus cartos tan bos? Mercarás o perdón? Pensas que é posible. Saberalo cando a morte se cobre a súa tarifa e tódolos cartos que fixeches non poidan nunca devolverche a túa alma.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes



A paixón marchou entre ti máis eu...Cantas veces escoitei esas verbas de boca dunha muller?


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes

Baixas pola noite, entras nun bar... noutro. Buscas o teu sitio, pérdeste entre o fume e únicamente agardas poder rexurdir coa mañá.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes


Unha mochila. Dúas almas. Escocia. E Nick Drake no horizonte.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes


Se não tivesse o amor. Se não tivesse essa dor. E se não tivesse o sofrer. E se não tivesse o chorar. Melhor era tudo se acabar. Eu amei, amei demais. O que eu sofri por causa do amor. Ninguém sofreí. Eu chorei, perdi a paz. Mas o que eu sei. É que ninguém nunca teve mais. Mais do que eu.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes



É a cousa máis fermosa.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes



Cando xa non esteamos aquí de nós tan só quedarán os nosos osos, e por suposto o noso corazón, o que deixamos feito na vida.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes


Bowie atesoura para si nas súas cancións a cualidade maxistral de que por moito que as escoites soaranche sempre a novo.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes



Cando pensas que as cousas van mal, que non poden ir a peor, que sería mellor morrer esa mañá, escoitas ese laio ancestral e daste conta, de que tes que seguir adiante, esa é a única saída.


MixwitMixwit make a mixtapeMixwit mixtapes