Pegoulle un tiro

Nestes tempos que corren parace ser que o tema de ler está moi fastidiado. Din por aí adiante que ninguén le xa e que mais cedo que tarde os libros extinguiranse, ou ben crearase un corpo de elite destinado ó seu exterminio. Non sei se eso será certo, pero bueno, polo de pronto hoxe deume por imaxinar mentres facía a comida e escribín unha pequena historia que quero compartir con vós. Saiume cun estilo moi particular e que emprega habitualmente un escritor galego a quen teño en alta estima, a ver se sabedes quen é.



Pegoulle un tiro. Alí no medio, sen previo aviso.
Pegoulle un tiro joder!
Quedamos todos aterrorizados, paralizados, sen saber que facer.
Pegoulle un tiro cona!
Sen mediar palabra. O tipo sacou unha pistola do abrigo e pegoulle un tiro.
E alí estaba tan tranquilo no medio do café, a xente non sabía que facer, estabamos todos aterrorizados, paralizados.
O camareiro a quen lle disparara caera enriba doutra mesa morto ó instante. Dende onde eu estaba sentado semellaba que lle metera a bala no peito, pero non estaba seguro, non o podía ver ben, eso sí, despois do disparo escoitárase un pequeno extractor de morte e listo: o camareiro xa non vivía.
Pegoulle un tiro hostia!
A xente quedara sen fala, paralizada, aterrorizada, sen saber que facer.
Nun momento puiden ver que outro camareiro trataba de chamar co seu móvil, sen embargo o tipo mirouno e deixou o aparello.
Nin dios se movía, estabamos paralizados, sen saber que facer, aterrorizados.
De súpeto, un home pequeno que estaba na barra colleu o periódico meteuno debaixo do sobaco e baixou do taburete como para marchar facendo crer que non pasara nada.
Había un forte tufo a pólvora entremezclado cunha sensación moi extrana, era a da confusión que nos provocara esa situación inesperada.
Estabamos paralizados, aterrorizados, sen saber que facer. Sen embargo, o homiño foi decidido cara a porta de saída.
Todos ficamos expectantes mirando para el, como se fose un preso coa chave da cárcere.
Cando semellaba que o tipo o ía deixar marchar berroulle: “Hei ti!”
O home pequeno virouse léntamente. Mirou para o asasino agardando que este lle dixera algo. Tremía coma un fiuncho. Deberon pasar trinta segundos ou algo menos. Semellaba unha hora.
Entón o tipo díxolle: “Pegueille un tiro”.